Gazeta Podatkowa nr 25 (1587) z dnia 28.03.2019

Podatek od nieruchomości za budynek domu pomocy społecznej

Budynek służący prowadzeniu działalności polegającej na prowadzeniu domu pomocy społecznej nie jest budynkiem mieszkalnym, o jakim mowa w art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, przez sam fakt zamieszkiwania w nim pensjonariuszy. Zatem budynek, w którym przedsiębiorca prowadzi dom opieki, podlega opodatkowaniu najwyższą stawką podatku od nieruchomości.

STAN FAKTYCZNY:

Skarżący w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej prowadzi dom pomocy społecznej.

Burmistrz wydał podatnikowi decyzje w zakresie podatku rolnego, leśnego oraz podatku od nieruchomości. Podatnik zakwestionował nakaz zapłaty w części dotyczącej ustalenia wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości. Zarzucił, że organ niewłaściwie opodatkował budynek, uznając go za związany z działalnością gospodarczą. Zdaniem podatnika budynek, w którym prowadzi dom pomocy społecznej, powinien być opodatkowany jak budynek mieszkalny. Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

Skarga trafiła do sądu.

SĄD ORZEKŁ:

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd odnosząc się do przepisów prawa materialnego wskazał, że zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają grunty, budynki lub ich części oraz budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Jako "grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej" traktować należy grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z wyjątkiem budynków mieszkalnych oraz gruntów związanych z tymi budynkami, a także gruntów, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, chyba że przedmiot opodatkowania nie jest i nie może być wykorzystywany do prowadzenia tej działalności ze względów technicznych. W opinii WSA nie budzi wątpliwości, że ustawodawca uzależnił w przepisach podatkowych wysokość stawek podatku od nieruchomości od sposobu wykorzystywania przedmiotu opodatkowania. Najwyższą stawką objęto nieruchomości znajdujące się w posiadaniu przedsiębiorcy i związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Zatem nieruchomość można uznać za związaną z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, jeżeli w jakikolwiek sposób jest wykorzystywana w tej działalności lub biorąc pod uwagę cechy faktyczne tej nieruchomości i rodzaj prowadzonej przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej, może być wykorzystana wprost na ten cel. Dodatkowym kryterium pozwalającym na uznanie nieruchomości za związaną z prowadzoną działalnością może być ujęcie jej przez przedsiębiorcę w ewidencji środków trwałych, czy dokonywanie odpisów amortyzacyjnych, albo też zaliczanie do kosztów uzyskania przychodów wydatków dotyczących nieruchomości.

W ocenie Sądu, w rozpatrywanym przypadku jednym z elementów prowadzonej działalności jest zaspokajanie potrzeb bytowych pensjonariuszy przebywających w budynku, poprzez dostarczenie im stałego miejsca zamieszkania. Niemniej jednak okoliczność ta pozostaje bez wpływu na wysokość stawki podatku od nieruchomości, jaka winna zostać zastosowana w odniesieniu do budynku podatnika. Fakt, że budynek realizuje cele mieszkaniowe, służy zaspokajaniu potrzeb bytowych jego mieszkańców, nie zmienia tego, że jest budynkiem przeznaczonym przez podatnika na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Jest to składnik majątku podatnika, który ma w założeniu przynosić podatnikowi przychód z prowadzonej działalności, a zatem pozostaje związany z tą działalnością. W konsekwencji w odniesieniu do takiego budynku stosuje się podwyższoną stawkę podatku od nieruchomości.

(wyrok WSA w Poznaniu z dnia 18 grudnia 2018 r., sygn. akt I SA/Po 677/18)